Figura màger de l'occitanisme de Provença e al delà, Roland Pécout nos daissèt en fin d'annada passada.
Roland Pécout èra nascut en 1949 a Castèurainard (Bocas de Ròse) e escriguèt – en occitan e en francés – una òbra abondanta, dont una partida granda es inedita o dispersada.
La lectura d'aqueles tèxtes revèla un univèrs de continuitat e de passatges ont los contraris, luènh de s'opausar, s'acòrdan e se completan.
Après un primièr ensag d'adaptacion en grafia mistralenca del celèbre sonet de Ronsard « Quand vous serez bien vieille… », l'autor descobrís l'occitanisme per las luchas de las annadas 1970, en Larzac sustot.
Ni barradura dins l'enrasigament, ni fugida dins lo nomadisme dins aquela òbra, mas una tension feconda entre l'aicí e l'endacòm mai, lo passat e l'avenidor de l'òme, lo francés e l'occitan, l'oralitat e la cultura escricha… Al delà d'una primièra impression de diversitat e d'embrenicament, la lectura de l'òbra ne revèla al contrari la coeréncia formala e tematica.
Revèla tanben, conjonchament, una coneissença intima de la cultura occitana orala (contes, provèrbis, enigmas…) e de la cultura escricha (la dels grands escrivans d'òc que son Frederic Mistral, Max Roqueta o Jean Bodon). Mas es tanben noirida d'una solida cultura universala, sustot dels grands mites antics dont la figura d'Ulisses es una de las principalas.
Dins aquela òbra, los recuèlhs poetics Avèm decidit d'aver rason (1969), Poèmas per tutejar (1978), Portulan (1978 e 1981), Mastrabelè (1999), Laissarem degun (2008) costejan lo teatre : Il est interdit de se pencher… (1986), Fan de chichou (1982), los romans per la joventut : L'Envòl de la tartana (1986), Las Costièras del velon d'aur (2000) o las cronicas jornalisticas que d'unas foguèron aplegadas en volume : Agach occitan. Los dos volumes de Portulan, recentament aplegats a las edicions Vent Terral, tenon a l'encòp del raconte de viatge e de la pròsa poetica. L'autor i ditz sa fascinacion de l'Orient mas i afirma tanben la significacion de tota quista.
La quista de se es un viatge inacabat… Coma lo desèrt noirís la set, coma la set un moment amatigada crida d'autres desèrts, la conquista d'una part del mistèri de l'òme obrís sus d'autres questionaments, es la leiçon que retenem de la lectura d'aquela òbra.
© Fòto : Georges Souche