Pau Fabre nos daissèt a la mitat de genièr passat entornejat de sos amics e dels amoroses de las letras e d'Occitània ont èra nascut fa 87 ans, a Nisàs, dins Erau.
Pau Fabre èra diplomat de literatura francesa, gramatica e filologia francesas, fonetica e letras estrangièras (portugués). Lingüista de tot primièr ordi, vendrà puèi professor a l'Universitat Pau-Valèri de Montpelhièr. Aqueles trabalhs de recèrcas ocupèron una plan granda partida de son existéncia.
Gramatician e mèstre de la cadièra de filologia romanica a l'universitat Pau-Valèri de Montpelhièr, acompanhèt sos estudiants e los a iniciats a las subtilitats e evolucions de la lenga francesa dempuèi l'edat mejana.
Aquel especialista de l'occitan foguèt ensenhaire agregat de Letras al licèu d'Alès de 1963 a 1967 abans de venir mèstre de conferéncias e professor a l'universitat de Montpelhièr. Publicarà tot plen d'obratges especializats sus la semantica, la gramatica occitana anciana, l'origina dels noms de luòcs e de personas (la toponimia e l'onomastica) e de romans.
Serà, de 1967 a 1972, secretari general de Defensa e promocion de las lengas de França, dont lo president es diguns mens que l'academician gardonenc André Chamson e de 1968 a 1976 vicepresident de l'Institut d'Estudis occitans.
Recep lo prèmi Albèrt Dauzat en 1999 per son trabalh de toponimia e d'antroponimia. Èra dempuèi 2004 secretari perpetual de l'acadèmia cevenòla.
Sas publicacions tòcan la toponimia, amb en particular sa tèsi L’Affluence hydronymique de la rive droite du Rhône. Essai de microhydronymie, en passant pel Diccionari dels noms de luòcs de las Cevenas, e lo dels Noms de luòcs de Lengadòc.
Escriurà tanben fòrça romans dont lo ponch de partença es plan sovent un nom de carrièra.
Amb sa darrièra publicacion, Las Passejadas toponimicas, Pau Fabre nos liura un obratge magnific sus la toponimia occitana, coblat a sa passion de totjorn, lo ciclotorisme diagonalista.